Fast Radio Bursts (FRB's) zijn een mysterie gebleven voor astronomen, zelfs sinds de eerste werd gedetecteerd in 2007 (bekend als de Lorimer Burst). Deze snelle uitbarstingen duren meestal maar nanoseconden, hoewel sommige wel 3 seconden kunnen duren, en hun precieze oorzaak blijft onbekend. In de afgelopen jaren hebben wetenschappers een aantal FRB's getraceerd naar hun bron en vastgesteld dat ze afkomstig waren van neutronensterren. Dit heeft geleid tot de theorie dat FRB's worden veroorzaakt door compacte objecten, hoewel dit nog niet bewezen is.
Op 13 juni 2024 detecteerden wetenschappers van de Australische Square Kilometer Array Pathfinder een potentiële Fast Radio Burst (FRB) die slechts 30 nanoseconden duurde. De puls had een bandbreedte van 695,5 MHz - 1031,5 MHz, wat sterk genoeg was om tijdelijk alle andere radiosignalen aan de hemel te overschaduwen, waardoor wetenschappers speculeerden dat de puls afkomstig moest zijn van een verre kosmische bron. In een recent onderzoek heeft een team van astronomen en astrofysici vastgesteld dat de FRB niet afkomstig was van een verre astronomische bron, maar van NASA's Pathfinder 2 missie, een satelliet die nu in een baan om de aarde draait.
Relay 2, gelanceerd in 1964, was de tweede in een reeks vroege Amerikaanse satellieten die waren ontworpen om communicatietechnologieën te testen. Terwijl Relay 1 de eerste Amerikaanse televisie-uitzendingen over de Stille Oceaan verzorgde, zond Relay 2 een jaar lang radio-uitzendingen uit voordat het zijn activiteiten staakte. De laatste uitzending was die van Senator B. Everett Jordon (D-N.C.) bij de opening van de Internationale Tentoonstelling van de American Textile Machinery Association in 1965. De missie bleef echter werken tot 1967 toen de twee transponders uitvielen en de communicatie werd gestaakt.
Toen de FRB in juni 2024 werd gedetecteerd, werd aangenomen dat het signaal afkomstig was van een verre kosmische bron omdat dit het geval was met de meeste eerder gedetecteerde gebeurtenissen. Uit latere analyse bleek echter dat het signaal afkomstig was van een bron dichter bij de aarde, wat het team uiteindelijk naar Relay 2 leidde. Zoals ze in hun studie beschrijven, traceerde het team de uitbarsting met behulp van Skyfield Python Module 1, een astronomieprogramma dat wordt gebruikt om de posities van sterren, planeten en satellieten in een baan te berekenen. Het programma toonde de Relay 2-satelliet binnen het tijdsbestek en de positie van de waargenomen FRB:
Skyfield berekent ook de afstand tussen ASKAP en Relay 2 op 4322 km op het observatietijdstip, redelijk consistent met de geschatte afstand van 4500 km ± 80 km. Een hoekafstand van 3,2′ komt overeen met 4 km in het hemelvlak op een afstand van 4322 km... (De positie aan de hemel, gezien vanuit ASKAP, van de waargenomen locatie van de uitbarsting en Relay 2 in een venster van vijf seconden gecentreerd rond de waargenomen tijd van de uitbarsting. We concluderen daarom dat deze uitbarsting afkomstig is van Relais 2.
Ze stelden ook vast dat het signaal zo sterk was omdat het direct over de SKAP ging toen het zich voordeed, wat de helderheid van het signaal zelf verklaart. Wat de oorzaak van de uitbarsting betreft, verwierp het team de mogelijkheid dat Relais 2 tijdelijk weer online kwam. In plaats daarvan schrijven ze het toe aan elektrostatische ontlading (ESD), wat in het verleden is waargenomen bij satellieten. Dit gebeurt wanneer elektrostatische ladingen zich opbouwen op een satelliet of ruimtevaartuig totdat het een punt bereikt waarop het in een grote uitbarsting ontlaadt. Een andere mogelijkheid is dat het kwam door een geladen plasmawolk veroorzaakt door een botsing met een micrometeoriet.
Deze resultaten zouden kunnen leiden tot nieuwe instrumenten voor het bestuderen van FRB's en andere signalen, en zouden ook kunnen leiden tot nieuwe technieken voor het monitoren van de beweging van satellieten die niet meer in gebruik zijn. Ze suggereren ook dat radio-observatoria die naar kosmische straling zoeken, zoals de Low Frequency Array (LOFAR) en de Auger Engineering Radio Array (AERA) - in staat zullen zijn om FRB's op nanoseconde-schaal te identificeren. Dit zou toekomstige onderzoeken kunnen helpen om onderscheid te maken tussen kosmische gebeurtenissen en interferentie van lokale objecten:
Experimenten die radio-emissie van hoogenergetische deeltjescascades meten, zoeken naar impulsieve signalen met een duur van 1-100 ns (Schröder 2017) en stuiten regelmatig op RFI op deze tijdschalen. Dit maakt uitbarstingen (als gevolg van ESD of inslagen van micrometeoroïden) tot een potentieel impostorsignaal voor experimenten die op zoek zijn naar radiostraling van hoogenergetische deeltjes. Omgekeerd kunnen dergelijke experimenten met astrodeeltjes gemakkelijk in staat worden gesteld om impulsieve radiofrequentiegebeurtenissen vanuit de ruimte te detecteren.
Bron: Universe Today
