Het Apollo Maanproject

Wanneer men denkt aan de Apollo 17-missie, verschijnen meestal de beelden van maanwandelingen, maanwagens, en astronauten die geologische monsters verzamelen. Apollo 17 was tenslotte de laatste bemande reis naar de maan, een technologisch hoogtepunt en het slotstuk van een tijdperk. Toch bevindt zich achter deze bekende gebeurtenissen een fascinerend, maar minder belicht verhaal: dat van vijf kleine, harige astronauten die mee vlogen.

Na de succesvolle missies en landingen op het maanoppervlak van de Apollo 11 en 12 ruimtemissies werd de Apollo 13 aanzien als een vervolg hierop. Opnieuw zouden drie astronauten gelanceerd worden door een krachtige Saturn V raket en zouden twee ervan een zachte landing maken op de Maan om er een tijd te verblijven. De crew die hiervoor geselecteerd werd, bestond uit gezagvoerder James A. Lovell die hiervoor al driemaal een ruimtereis gemaakt had en op dat moment één van de meest ervaren Amerikaanse astronauten was. Lovell kon ook rekenen op de steun van John Swigert die Command Module Pilot was en Fred Haise die als functie Lunar Module Pilot had.

AS-203 (Apollo Saturn-203) was de vijfde onbemande testmissie uit het Amerikaanse Apollo ruimtevaartprogramma. Deze testvlucht wordt vandaag de dag soms ook als 'Apollo 2' omschreven. Het belangrijkste doel van deze testvlucht was om het gedrag te bestuderen van de brandstof in de S-IVB raketttrap eenmaal deze zich in een gewichtloze omgeving zou bevinden. Deze S-IVB rakettrap zou tijdens bemande Apollo vluchten de astronauten van de Aarde naar de Maan moeten brengen.

De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie besliste in het begin van het Apollo programma om 15 volledig functionerende Saturn V maanraketten te laten maken waarmee men 2 onbemande testvluchten en dertien bemande maanvluchten zou maken. Wegens te hoog oplopende kosten binnen het Apollo programma en de oorlog met Vietnam besliste Amerika de Apollo 18, 19 en 20 missies te annuleren.

De Apollo 6 ruimtemissie was de tweede en laatste onbemande missie uit het Amerikaanse Apollo maanprogramma. Deze lancering vond plaats in april 1968 en was de definitieve testvlucht van de krachtige Saturn V raket alvorens de eerste bemande missie (Apollo 8). Tijdens deze onbemande testvlucht wou men ook het terugkeersysteem van de Apollo commandomodule testen door het simuleren van een terugkeer van de Maan onder extreme omstandigheden. Door problemen tijdens de lancering werden echter niet alle doelstellingen van deze missie behaald. 

Na de succesvolle Apollo 7 en 8 ruimtemissies had Amerika bewezen dat het klaar was voor een bemande reis naar de Maan. Voor men deze grote stap wou zetten, moest men eerst nog enkele cruciale onderdelen en manoeuvres testen die nodig waren voor een landing op het maanoppervlak. Eén van deze onderdelen was het testen en koppelen in een baan om de Aarde van de maanlander LEM waarmee twee astronauten een landing zouden maken op het maanoppervlak tijdens volgende Apollo missies en ermee terugkeren naar het moederschip. De Apollo 9 ruimtemissie stond dan ook volledig in het teken van deze testen van deze maanlander. De commandant van deze missie was James McDivitt die eerder al een ruimtereis gemaakt had tijdens het Gemini ruimteprogramma dat de voorloper was van het Apollo maanprogramma. Naast hem zaten ook nog David Scott, die piloot was van de Apollo 9 commandomodule, en Russell Scheickart, die piloot was van de LEM maanlander.

De Apollo 16 missie was de tiende bemande ruimtevlucht uit het Apollo Maanprogramma en zou de vijfde ruimtevlucht worden waarbij men een landing op het oppervlak van de Maan zou maken. Gezagvoerder gedurende deze missie was John W. Young die op dat moment één van de meest ervaren astronauten was. Hij had eerder al drie ruimtevluchten gemaakt (Gemini 3, Gemini 10 en Apollo 10) en zou later de eerste ruimtevlucht uitvoeren met een Amerikaanse Space Shuttle. Young werd bijgestaan door Thomas Mattingly die piloot van de Apollo commando module was en Charles Duke die piloot van de maanlander was. Op 16 april 1972 werd vanop het Kennedy Space Center in Florida de krachtige Saturn V raket gelanceerd met bovenop de Apollo 16 capsule en Maanlander die een gewicht hadden van 30 ton en 16 ton.

In juli 2019 is het exact 50 jaar geleden dat de mens voor de eerste keer voet zette op het oppervlak van de maan. Op 21 juli 1969 (Belgische tijd) daalde Neil Armstrong af van het trapje van maanlander en sprak vervolgens de historische zin uit "That's one small step for (a) man, one giant leap for mankind". Dankzij de Apollo 11 missie won Amerika de wedloop naar de maan en beleefde iedereen op aarde enkele fantastische momenten. Beleef nu opnieuw deze historische ruimtemissie via onderstaande video's! 

De Apollo 8 ruimtemissie was de tweede bemande vlucht uit het Apollo Maanprogramma van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Deze missie stond onder leiding van commandant Frank Borman die vergezeld werd door piloot voor de commandomodule James Lovell en William Anders. Deze laatste nam de functie op zich van piloot voor de Maanlander. Tijdens deze historische ruimtevlucht begaf de mens zich voor het eerst naar de Maan en zag men de Aarde kleiner en kleiner worden.

Het Amerikaanse Apollo project is vandaag de dag nog steeds het duurste, grootste en meest succesvolle ruimtevaartproject uit de Amerikaanse ruimtevaartgeschiedenis. Dit project zorgde ervoor dat twaalf mensen tussen 1969 tot 1972 wandelden op de Maan. Amerika versloeg uiteindelijk de Sovjet-Unie in een hevige strijd om als eerste een mens te laten lopen op de Maan. Wegens een te duur prijskaartje en de oorlog met Vietnam werden de laatste geplande Apollo missies geannuleerd waardoor er na 1972 nooit nog een mens voet zette op het oppervlak van onze trouwe buur.

Toen in 1962 de toenmalige Amerikaanse president John F. Kennedy aan zijn volk beloofde dat de Verenigde Staten een mens op de maan zou brengen tegen het einde van dat decennium bleek al gauw dat tal van technologische problemen moesten overwonnen worden. Eén van deze problemen was de realisatie van een netwerk van volgstations dat zou instaan voor de communicatie met de astronauten. Het Apollo Range Instrumentation Aircraft (ARIA) speelde hierin een cruciale rol.

Apollo 1 is de naam dat wordt gegeven aan de Apollo ruimtecapsule waarin op 27 januari 1967 drie Amerikaanse astronauten om het leven kwamen tijdens een oefening. De bemanning bestond uit de drie astronauten Virgil Grissom, Ed White en Roger Chaffee. Dit was de eerste maal dat Amerikaanse astronauten het leven lieten in het kader van een ruimteprogramma. 

De Lunar Rover, ook wel 'maanwagen' genoemd, werd eind de jaren '60 ontwikkeld om afstanden te overbruggen op het oppervlak van de maan. Dit voertuig werd ontworpen tijdens het Amerikaanse Apollo maanproject en bood plaats aan twee Amerikaanse astronauten. In totaal werden drie van deze maanwagens meegenomen tijdens de drie laatste bemande Apollo maanmissies en op kleine aanpassingen na waren alledrie de maanwagens vrijwel identiek en vertoonden deze geen problemen tijdens hun missies. Dankzij deze voertuigen konden de Apollo astronauten op de maan andere regionen verkennen en hoefde men niet altijd in de buurt van de maanlander te blijven.

De Amerikaanse Apollo 5 ruimtemissie was de eerste onbemande Apollo vlucht waarbij de Lunar Module Maanlander voor het eerst getest werd in een baan om de Aarde. De raketmotoren van de maanlander zouden getest worden en een maanlanding zou voor het eerst gesimuleerd worden zodat men alle functies en mogelijkheden van deze lander uitvoerig kon testen. De raketmotoren van de maanlander waren een cruciaal onderdeel in het maanprogramma doordat zij voor een zachte maanlanding konden zorgen en de astronauten terug konden laten opstijgen vanop het maanoppervlak. Indien deze zouden falen tijdens een bemande maanmissie, zou de bemanning te pletter kunnen storten op het maanoppervlak of zouden ze het oppervlak niet meer kunnen verlaten.

De Apollo 10 ruimtemissie was de vierde bemande ruimtevlucht uit het Amerikaanse Apollo ruimteprogramma. Het doel van deze missie was om voor de tweede maal een crew in een baan om de Maan te brengen. Daarnaast zou er voor het eerst ook een bemande afdaling uitgevoerd worden naar het oppervlak van de Maan tot op een bepaalde hoogte.

De Apollo 4 ruimtemissie was de eerste ruimtevlucht na het dodelijke ongeval tijdens een Apollo grondtest in januari 1967. Doel van de Apollo 4 missie was om de gigantische Saturn V Maanraket te testen die tijdens latere missies de astronauten met een Maanlander tot in een baan om de Maan moest brengen. De Saturn V was de grootste raket die op dat moment werd gebouwd. Deze Maanraket zou gelanceerd worden vanop het gloednieuwe lanceercomplex LC 39 op het Kennedy Space Center in Florida dat hiervoor speciaal gebouwd werd. Tijdens deze testmissie zou men voor het eerst ook een Apollo ruimtecapsule tegen een veel hogere snelheid dan anders laten terugkeren naar de Aarde.

SA-1 (Saturn Apollo-1) was de eerste belangrijke testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo Maanprogramma. Dit was de eerste lancering van een gloednieuwe generatie draagraketten die veel groter en krachtiger waren dan raketten die voorheen werden gelanceerd. 

De Amerikaanse Apollo 11 ruimtemissie was de vijfde bemande ruimtevlucht uit het ambitieuze Amerikaanse Apollo maanprogramma. Het zou de eerste missie worden waarbij twee mensen een zachte landing zouden maken op het oppervlak van de maan. De bemanning bestond uit drie ervaren Amerikaanse astronauten waar Neil Armstrong de gezagvoerder van was. Tot op heden blijft Apollo 11 nog steeds één van de spannendste en meest succesvolle ruimtevluchten uit de geschiedenis van de bemande ruimtevaart. Dankzij deze missie zette de mens voor het eerst voet op een ander hemellichaam. 

SA-2 (Saturn Apollo-2) was de tweede testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo programma. Net zoals bij de vorige testvlucht was men vooral benieuwd naar de vluchtgegevens van de raket en de prestaties van zijn krachtige raketmotoren. Deze SA-2 missie maakte ook deel uit van het Project Highwater waarmee men het effect wou bestuderen van een grote hoeveelheid water in de bovenste lagen van de atmosfeer. Om dit te realiseren, werd het bovenste gedeelte van de Saturn I raket gevuld met 109 000 liter water. Eenmaal de raket een bepaalde hoogte zou bereiken, zou men deze laten exploderen waardoor het water zou vrijkomen. Op deze manier konden meteorologen de evolutie van waterdamp en de vorming van wolken bestuderen in de atmosfeer van onze planeet.

Na het grote succes van de Apollo 11 ruimtemissie besloot de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA verder te gaan met het bemande maanprogramma. Zo werd op 14 november 1969 de Apollo 12 ruimtecapsule gelanceerd vanop het Kennedy Space Center richting de Maan door middel van de krachtige Saturn V raket. Aan boord van de Apollo 12 ruimtecapsule bevonden zich gezagvoerder Pete Conrad, die eerder al twee ruimtevluchten gemaakt had tijdens het Gemini ruimteprogramma, Richard Gordon en Alan Bean.

SA-3 (Saturn Apollo-2) was de derde testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo programma. Net als bij de vorige twee testvluchten zou ook dit maal een S-1 rakettrap gelanceerd worden maar dit was de eerste maal dat de S-1 rakettrap 100% gevuld werd met brandstof. Net als bij de SA-2 missie maakte ook deze testvlucht deel uit van het Project Highwater waarbij men op grote hoogte een grote hoeveelheid water in de atmosfeer van de Aarde zou brengen om op deze manier wolkenvorming en het gedrag van waterdamp te bestuderen.

De Amerikaanse Apollo 15 ruimtemissie was de negende bemande Apollo missie. Het was de vierde missie waarbij astronauten zouden landen op het oppervlak van de Maan. Deze missie was de start van een nieuwe reeks Apollo ruimtevluchten waarbij de twee astronauten, die zouden landen op het Maanoppervlak, meer tijd zouden doorbrengen op de Maan met het oog op het uitvoeren van meer wetenschappelijke experimenten.

SA-4 (Saturn Apollo-4) was de vierde en laatste lancering van een Saturn I raket waarbij enkel de S-I rakettrap getest werd. Deze testvlucht maakte, net als de vorige SA testvluchten, deel uit van het Amerikaanse Apollo ruimteprogramma. Opnieuw zou het gaan om een suborbitale vlucht waarbij ingenieurs vooral de structurele karakteristieken van de rakettrap zouden bestuderen. In tegenstelling tot de vorige SA tesvluchten zou men tijdens deze lancering één van de raketmotoren 100 seconden na de lancering uitzetten waardoor de brandstof voor deze raketmotor zou omgeleid worden naar de andere nog operationele raketmotoren.

Begin de jaren '60, toen men het bemande Amerikaanse Apollo maanprogramma aan het uitteken was, was één van de grootste uitdagingen voor de ingenieurs het ontwerpen van een systeem waarmee men een zachte landing zou kunnen maken op het oppervlak van de maan en later ermee zou kunnen terugkeren naar de Aarde. Verschillende ideeën en ontwerpen werden voorgelegd aan de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA maar uiteindelijk kwam het Lunar Excursion Module project er uit als winnaar waarna men van start ging met de bouw en ontwikkeling van de Lunar Excursion Module of kortweg 'LEM'. 

SA-5 (Saturn Apollo-5) was de vijfde testvlucht van een Saturn I raket uit het Amerikaanse Apollo ruimteprogramma. Tijdens deze belangrijke testvlucht zou de raket voor het eerst uitgerust worden met een tweede S-IV rakettrap die beschikte over zes raketmotoren. Daarnaast werd de Saturn I raket voor het eerst ook gevuld met 340 000 kilogram brandstof. De S-I onderste rakettrap zou beschikken over vernieuwde raketmotoren die elk een kracht konden leveren van 836 kN. De toenmalige Amerikaanse president Kennedy omschreef de SA-5 test als één van de belangrijkste testvluchten in de ontwikkeling van de Apollo maanraket.