
Zorgvuldige heranalyse van gegevens van meer dan tien jaar geleden wijst uit dat Titan, de grootste maan van Saturnus, geen uitgestrekte oceaan onder zijn ijzige oppervlak heeft, zoals eerder werd gesuggereerd. In plaats daarvan bestaat een analyse onder het bevroren oppervlak waarschijnlijk uit meer ijs dat plaats maakt voor modderige tunnels en zakken smeltwater in de buurt van de rotsachtige kern. Gegevens van NASA's Cassini-missie naar Saturnus deden onderzoekers aanvankelijk vermoeden dat er onder het ijs op Titan een grote oceaan van vloeibaar water lag.

Ongeveer 4,5 miljard jaar geleden vond de meest ingrijpende gebeurtenis in de geschiedenis van onze planeet plaats: een enorm hemellichaam genaamd Theia botste met de jonge aarde. Hoe de botsing zich precies heeft voltrokken en wat er daarna precies is gebeurd, is nog niet definitief opgehelderd. Wat echter wel zeker is, is dat de grootte, samenstelling en baan van de aarde hierdoor zijn veranderd, en dat de inslag het begin markeerde van onze trouwe metgezel in de ruimte, de maan.

Het meten van de snelheid van het zonnestelsel door de ruimte klinkt eenvoudig, maar het is een van de meest uitdagende tests van ons kosmologisch begrip. Terwijl ons zonnestelsel door het universum reist, creëert deze beweging een subtiele asymmetrie, een ‘tegenwind’ waarbij iets verder weg gelegen sterrenstelsels meer in onze reisrichting verschijnen dan achter ons.

Het is algemeen bekend dat Jupiter een cruciale rol speelt in de dynamiek van het zonnestelsel. Als grootste planeet voorbij de ‘vorstgrens’, de grens waar vluchtige stoffen (zoals water) bevriezen, beschermt Jupiter de planeten van het binnenste zonnestelsel tegen mogelijke inslagen van asteroïden en kometen.

De maan Enceladus van Saturnus stoot voortdurend enorme hoeveelheden ijsdeeltjes uit in de ruimte, afkomstig uit de oceaan onder het oppervlak. Onderzoekers van de Universiteit van Stuttgart en de Freie Universität Berlin hebben nu chemisch geanalyseerd welke deeltjes rechtstreeks afkomstig zijn uit de ondergrondse oceaan van Enceladus. Hiervoor hebben ze gebruikgemaakt van gegevens van de ruimtesonde Cassini. Ze konden tussenproducten van mogelijk biologisch relevante organische moleculen detecteren, die daarmee voor het eerst werden ontdekt in ijskristallen uit een oceaan buiten de aarde.

Asteroïde 2024 YR4 zorgde vorig jaar voor veel opschudding toen hij werd ontdekt en aanvankelijk werd berekend dat hij een kans van 3% had om de aarde te raken. Sindsdien zijn de modellen verfijnd en hoewel hij geen kans meer heeft om de aarde te raken, heeft hij wel een kans van 4% om in december 2032 de maan te raken. Naarmate die tijd dichterbij komt, zullen we een beter beeld krijgen van de waarschijnlijkheid, maar ingenieurs en wetenschappers maken ook plannen voor wat we zouden moeten doen om ervoor te zorgen dat hij onze enige natuurlijke satelliet helemaal niet raakt.

Bij alle astronomische ogen zijn gericht op 3I/ATLAS, onze meest recente interstellaire bezoeker die begin juli werd ontdekt. Gezien zijn relatief korte observatieperiode in ons zonnestelsel, en vooral zijn naderende perihelium in oktober van dit jaar, is er veel observatievermogen op gericht. Dat omvat ook de krachtigste ruimtetelescoop die er bestaat, en een recent artikel dat vooraf is gepubliceerd op arXiv beschrijft wat de James Webb Space Telescope (JWST) heeft ontdekt in de coma van de komeet.

IJs in de ruimte is anders dan de kristallijne (sterk geordende) vorm van ijs op aarde. Decennialang hebben wetenschappers aangenomen dat het amorf is (zonder structuur), waarbij koudere temperaturen betekenen dat het niet genoeg energie heeft om kristallen te vormen als het bevriest. In de nieuwe studie, gepubliceerd in Physical Review B, onderzochten onderzoekers de meest voorkomende vorm van ijs in het heelal, amorf ijs met een lage dichtheid, dat als bulkmateriaal voorkomt in kometen, op ijzige manen en in stofwolken waar sterren en planeten ontstaan.

Astronomen hebben de ontdekking bevestigd van een zeldzame hemelgast: een komeet van buiten ons zonnestelsel. Dit interstellaire object, dat officieel de naam 3I/ATLAS heeft gekregen, is pas het derde interstellaire object dat ooit is waargenomen, na de beroemde 1I/ʻOumuamua in 2017 en 2I/Borisov in 2019.

Met behulp van de Hubble ruimtetelescoop om de vier grootste manen van Uranus te bestuderen, heeft een team astronomen gezocht naar tekenen van interactie tussen de magnetische omgeving van Uranus en de oppervlakken van de manen. Ze gingen op zoek naar bewijzen voor een bepaalde hypothese, maar bij het analyseren van hun gegevens kwamen ze op een heel andere hypothese uit. Alleen dankzij de unieke mogelijkheden van de Hubble-telescoop kon het team deze verrassende ontdekking doen.

Lancering vanop het Kennedy Space Center in Florida van de Amerikaanse ruimtecapsule Apollo 8 met aan boord de drie astronauten Frank F. Borman, James A. Lovell en William A. Anders. Dit was de derde maal dat een krachtige Saturn V Maanraket werd gebruikt en was de eerste bemande ruimtevlucht waarbij mensen naar de Maan werden gebracht. Na ruim 20 uur in een baan om de Maan te hebben verbleven, werd uiteindelijk de terugreis naar Aarde aangevangen en landde de capsule op 27 december 1968 in de Stille Oceaan. Na hun terugkeer kregen de drie astronauten van het populaire magazine Time de titel "Men of the Year" en werden ze ontvangen op het Witte Huis. Foto: NASA
Ben je een amateur astronoom met een sterke pen? De Spacepage redactie is steeds op zoek naar enthousiaste mensen die artikelen of nieuws schrijven voor op de website. Geen verplichtingen, je schrijft wanneer jij daarvoor tijd vind. Lijkt het je iets? laat het ons dan snel weten!
Wordt medewerkerDeze website wordt aan onze bezoekers blijvend gratis aangeboden maar om de hoge kosten om de site online te houden te drukken moeten we wel het nodige budget kunnen verzamelen. Ook jij kunt uw bijdrage leveren door ons te ondersteunen met uw donatie zodat we u blijvend kunnen voorzien van het laatste nieuws en artikelen boordevol informatie.