De Britse Ariel 1 satelliet werd op 26 april 1961 in de ruimte gebracht door een Amerikaanse Thor-Delta raket vanop de Cape Canaveral lanceerbasis in Florida. Hierdoor werd het Verenigd Koninkrijk na De Verenigde Staten en de toenmalige Sovjet-Unie het derde land ter wereld dat een kunstmaan in een baan om de Aarde had.
In 1959 werd door de Britse Science and Engineering Research Council de goedkeuring gegeven aan het toen nog jonge Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA om de Ariel 1 satelliet te bouwen. Deze kleine Britse satelliet onderzocht de relatie tussen de zon en de ionosfeer. Voor wetenschappers was dit onderzoek van groot belang doordat de ionosfeer in ons dagelijkse leven een belangrijke rol speelt. Deze laag rond de Aarde zorgt ervoor dat deeltjes door de straling van de zon worden geïoniseerd en zorgt er daarnaast ook voor dat radiogolven voor een deel worden gerefracteerd waardoor ze veel verder kunnen geraken. Ariel 1 was uiteindelijk de eerste satelliet van een reeks van zes die allemaal in de ruimte gebracht werden door Amerikaanse raketten.
Een replica van de Britse Ariel 1 satelliet - Foto: Werkgroep Kunstmanen (VVS)
De bouw van deze eerste Britse kunstmaan maakte deel uit van een samenwerkingsprogramma tussen verschillende landen waarbij men de know-how en wetenschappers van deze landen op vlak van ruimtevaart en ruimte-onderzoek wou bundelen. Terwijl de instrumenten aan boord van Ariel 1 afkomstig waren van de Science and Engineering Research Council werd de kunstmaan zelf gebouwd door het Goddard Space Flight Center. Veel van de technologie achter de Ariel 1 satelliet was afkomstig van het Britse Skylark programma waarbij men ondermeer de ionosfeer en de zon bestudeerde door middel van sondeerraketten. Ariel 1 werd uitgerust met zes instrumenten waarvan vijf de relatie moesten bestuderen tussen verschillende soorten zonnestraling en veranderingen in de ionosfeer van de Aarde. Het ruimtetuig zelf had een gewicht van 62 kilogram, had een diameter van 58 centimeter en was 22 centimeter hoog. De Amerikaanse Thor-Delta raket bracht Ariel 1 in een elliptische baan om de Aarde (1 214 x 390 kilometer) waardoor de satelliet elke 99 minuten één omwenteling om de Aarde maakte. Ondanks het feit dat het Lyman-alpha experiment uitviel tijdens de missie functioneerde Ariel 1 tot 9 juli 1962 perfect. In september 1962 zorgde een Amerikaanse nucleaire test op grote hoogte ervoor dat de zonnepanelen van de Ariel 1 satelliet beschadigd werden. Hierdoor functioneerde de kunstmaan niet meer volledig. De satelliet brandde uiteindelijk op 24 april 1976 op in de atmosfeer van de Aarde.
