Dit wonderschone gebied van sterren-in-wording in de Grote Magelhaense Wolk (GMW) is vastgelegd met het Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van de Very Large Telescope van ESO. Dankzij de relatief kleine hoeveelheid stof in de GMW en de scherpe blik van MUSE komen de complexe details van deze stellaire kraamkamer goed tot uiting in zichtbaar licht. Dit deel van de Grote Magelhaense Wolk (GMW) vertoont op deze opname van het Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van ESO’s Very Large Telescope (VLT) opvallende kleuren. De nevel, die bekendstaat als LHA 120-N 180B of kortweg N 180B, is een zogeheten H II-gebied (spreek uit als ‘H twee’) en een vruchtbare bron van nieuwe sterren.

Op deze enorme nieuwe foto zijn wolken van karmozijnrood gas te zien, die worden verlicht door zeldzame, zware sterren die pas recent zijn ‘ontbrand’ en nog diep verscholen zitten in dikke stofwolken. Deze ziedend hete, zeer jonge sterren zijn slechts vluchtige spelers op het kosmische toneel en hun ontstaanswijze is nog steeds raadselachtig. Deze opname van de VLT Survey Telescope (VST) van de ESO-sterrenwacht op Paranal in Chili toont de uitgestrekte nevel waarin deze reuzen zijn geboren en de fascinerende omgeving daarvan.

In het helderste gedeelte van deze gloeiende nevel, die RCW 34 wordt genoemd, wordt gas sterk verhit door jonge sterren. Dit uitdijende gas baant zich vervolgens een weg door het koelere gas in de omgeving. Eenmaal aangekomen bij de rand van de gaswolk, stroomt het met kracht de lege ruimte in, zoals de inhoud van een pas ontkurkte fles champagne – een proces dat ‘champagnevloed’ wordt genoemd.

In het voorjaar van 2012 hebben amateursterrenkundigen twee mysterieuze 'pluimen' waargenomen in de ijle dampkring van de planeet Mars. Deze pluimen bereiken een hoogte tot 250 kilometer en werden in 1997 ook al waargenomen dankzij waarnemingen met de Hubble Space Telescope. Tot op heden blijft de ware aarde van deze pluimen echter onbekend. 

Deze intrigerende nieuwe ESO-opname lijkt een donker gat te vertonen. Maar in werkelijkheid is het geen gat, maar een gebied in de ruimte waar zich veel gas en stof heeft verzameld. De donkere wolk heet LDN 483, wat staat voor Lynds Dark Nebula 483. Wolken als deze zijn de kraamkamers van toekomstige sterren. De opname is gemaakt met de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop van de ESO-sterrenwacht op La Silla in Chili. LDN 483 [1] staat op een afstand van ongeveer 700 lichtjaar in het sterrenbeeld Slang (Serpens).

Planeetonderzoekers, onder leiding van de Nederlandse wetenschapper Remco de Kok van de Universiteit van Leiden, hebben ontdekt dat een geheimzinnige wolk hoog boven de zuidpool van de Saturnusmaan Titan bestaat uit blauwzuurijs. Deze wolk in 2012 voor het eerst waargenomen op beelden die gemaakt werden door de Cassini ruimtesonde en kon tot nu niet worden verklaard.

Ondanks het feit dat de missie van de Europese Herschel ruimtetelescoop in juni 2013 werd stopgezet, zorgt deze satelliet nog steeds voor boeiende ontdekkingen. Zo hebben wetenschappers aan de hand van gegevens afkomstig van deze ruimtetelescoop een wolk van waterdamp ontdekt rondom de dwergplaneet Ceres.

ESO’s Very Large Telescope (VLT) heeft een opmerkelijk gedetailleerde opname gemaakt van de Toby Jugnevel, een wolk van gas en stof rond een rode reuzenster. Deze foto toont de karakteristieke boogstructuur van de nevel, die een beetje op een ouderwetse bierkruik lijkt.

NGC 3372 is ongetwijfeld één van de mooiste NGC-objecten en is onder amateur-astronomen ook bekend als de 'Carinanevel'. Deze prachtige, heldere emissienevel is terug te vinden in het sterrenbeeld Carina (Kiel) en heeft magnitude 1.0. Dit deep-sky object bevindt zich op een afstand van 6 500 tot 10 000 lichtjaar van de Aarde en telt ook verschillende open sterrenhopen. Ondanks het feit dat de Carinanevel ongeveer viermaal zo groot is en helderder is als de bekende Orionnevel is NGC 3372 minder bekend doordat dit een zeer diffuus object is en het enkel zichtbaar is vanop het zuidelijk halfrond. Vanaf zuidelijke breedtegraden is NGC 3372 reeds een kleine telescoop al waar te nemen. De nevel, die ongeveer 300 lichtjaar in doorsnede meet, werd rond 1751 ontdekt door de Franse astronoom Nicolas Louis de Lacaille in de buurt van Kaap de Goede Hoop, Zuid-Afrika.

Deze nieuwe opname van ESO toont een deel van een wolk van stof en gloeiend gas die de Zeemeeuwnevel wordt genoemd. Deze sliertige rode wolken tussen de sterren, die op intrigerende wijze met donkere wolken zijn verweven, maken deel uit van de ‘vleugels’ van de hemelse vogel. De nieuwe opname is verkregen met de Wide Field Imager van de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop van de ESO-sterrenwacht op La Silla, Chili.