In de sterrenkunde noemen we een ster pas een 'rode dwerg' als deze een massa heeft tussen de 0,08 en 0,5 maal die van onze eigen ster, de Zon. Alle sterren verbranden waterstof tot helium maar als hun massa zeer weinig is, zal deze verbranding zeer lang blijven duren waardoor rode dwergen een leeftijd kunnen hebben tot 100 miljard jaar. Dit cijfer klinkt ongeloofwaardig omdat ons heelal slechts 13,7 miljard jaar is. Dit is dan ook de reden waarom astronomen zeer weinig kennis hebben over de verdere evolutie van rode dwergen. Men vermoedt dat deze sterren aan het einde van hun leven nooit zullen eindigen als rode reus zoals de Zon aangezien hun massa te licht is. Vermoedelijk zullen deze sterren langzaam afkoelen tot een 'zwarte dwerg'.

Kirkwoord gaten of scheidingen zijn gebieden met relatief weinig planetoïden in de hoofdgordel van de planetoïdengordel die zich tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter bevindt. Deze zogenaamde 'gaten' zijn het gevolg van storingen door de aantrekkingskracht van de gigantische gasplaneet Jupiter. Reeds in 1857 voorspelde Daniel Kirkwood al het bestaan van deze lege zones terwijl er op dat moment nog maar een vijftigtal planetoïden gekend waren. Inmiddels kent men het bestaan van vele duizenden planetoïden.

Een zonnecyclus heeft een periode van gemiddeld 11 jaar. Wanneer we de tijd terugdraaien en kijken naar het zonnevlekkennummers doorheen de geschiedenis vinden we een periode van ongeveer 70 jaar (van 1645 tot 1715) waar zonnevlekken een uitzondering waren. Gedurende deze periode werd de zonneactiviteit onderbroken. Deze periode is beter gekend als het Maunder minimum.

Met zijn dertien miljard jaar is dit één van de oudste bolvormige sterrenhopen die we tot op heden kennen. M5 bestaat uit ruim een half miljoen sterren die verspreid zijn over 130 lichtjaar. De vijf helderste sterren hebben een schijnbare magnitude van 11,5. Een honderdtal andere zijn helderder dan 13,2. In deze sterrenhoop heeft men al meer dan 90 variabele sterren gevonden, waarvan de meeste van het RR Lyrae type. Men heeft ook twee cepheïden gevonden in M5, die het mogelijk hebben gemaakt om de afstand tot het object te bepalen (28 000 lichtjaar). De schijnbare diameter varieert van 10’ tot 30’ naargelang de kijkeropening.

M53, of NGC 5024, is een kleine bolvormige sterrenhoop in het sterrenbeeld Coma Berenices (Hoofdhaar). Deze bolhoop is één van de verst verwijderde die deel uitmaakt van de bekende Messiercatalogus. Het object bevindt zich op een afstand van zo'n 60 000 lichtjaar van de Aarde.

M79 is een bolvormige sterrenhoop in het verwaarloosde en minder bekende sterrenbeeld Lepus (Haas). Doordat de meeste waarnemers de nabijgelegen bekende Orionnevel verkennen, hebben slechts weinigen deze bolhoop ooit gezien. Er werden tot op heden nog maar een vijftal variabele sterren in M79 ontdekt, wat relatief weinig is voor een bolhoop. Het object is eveneens de 'tweede snelste' bolvormige sterrenhoop (v= +231 km/s). Enkel NGC 1851 heeft een hogere radiële snelheid.

Io is samen met de manen Callisto, Europa en Ganymedes één van de vier grootste manen van Jupiter en begeeft zich van alle 4 het meest dichtst bij haar moederplaneet. Deze maan, die een diameter heeft van 3.642 kilometer, werd in 1610 ontdekt door Galilei Galileo en is, naast de aarde, het meest vulkanisch actieve gebied uit ons zonnestelsel.

Algemeen

Caelum is een klein sterrenbeeld dat zichtbaar is op het zuidelijk halfrond en werd door Nicolas Louis de Lacaille geïntroduceert.

Algemeen

Equuleus is het op één na kleinste sterrenbeeld (Crux is het kleinste). Ondanks zijn kleine grootte werd het wel opgenomen in de 48 sterrenbeelden van Ptolemaeus. Equuleus zou Celeris voorstellen, de broer van Pegasus, het gevleugelde paard, dat Mercurius aan Castor gaf.

Mythologie

Triangulum is één van de 48 sterrenbeelden die Ptolemeus toevoegde aan de oude constellaties en hierdoor worden ook geen mythologische verhalen geassocieerd met dit moderne kleine sterrenbeeld.