Toon items op tag: waterstof

Deze foto wordt gedomineerd door de reusachtige nevel Gum 56, die wordt aangelicht door de hete, heldere sterren die daarbinnen zijn geboren. Al miljoenen jaren ontstaan er sterren uit het gas van deze nevel – materiaal dat later, als de oud geworden sterren hun materie geleidelijk of op explosieve wijze uitstoten – wordt teruggegeven aan de ruimte. Deze foto is, in het kader van ESO’s Cosmic Gems-programma, gemaakt met de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop van de ESO-sterrenwacht op La Silla (Chili).

In het helderste gedeelte van deze gloeiende nevel, die RCW 34 wordt genoemd, wordt gas sterk verhit door jonge sterren. Dit uitdijende gas baant zich vervolgens een weg door het koelere gas in de omgeving. Eenmaal aangekomen bij de rand van de gaswolk, stroomt het met kracht de lege ruimte in, zoals de inhoud van een pas ontkurkte fles champagne – een proces dat ‘champagnevloed’ wordt genoemd.

De vrij onbekende wolk van gas en stof Gum 15 is de geboorteplaats van hete jonge sterren. Deze prachtige, maar verwoestende sterren tasten het aanzien van hun moedernevel aan… Tot de dood erop volgt.

Astronomen van de University of California, de University of Texas, de Texas A&M University en de National Optical Astronomy Observatories hebben met behulp van de Amerikaans-Europese Hubble ruimtetelescoop en de Keck telescoop op Hawaii een sterrenstelsel ontdekt waarvan het licht er 13 miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Dit is dan ook het verste sterrenstelsel dat men tot op heden heeft ontdekt. 

De Deense 1,54-meter telescoop van de ESO-sterrenwacht op La Silla, in het noorden van Chili, heeft een frappante opname gemaakt van NGC 6559, een object dat de chaos illustreert die ontstaat wanneer er in een interstellaire gaswolk sterren ontstaan. NGC 6559 is een wolk van gas en stof in het sterrenbeeld Boogschutter, op een afstand van ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde.

Deze nieuwe opname van ESO toont een deel van een wolk van stof en gloeiend gas die de Zeemeeuwnevel wordt genoemd. Deze sliertige rode wolken tussen de sterren, die op intrigerende wijze met donkere wolken zijn verweven, maken deel uit van de ‘vleugels’ van de hemelse vogel. De nieuwe opname is verkregen met de Wide Field Imager van de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop van de ESO-sterrenwacht op La Silla, Chili.

In 1867 ontdekten twee Franse astronomen, Charles Wolf en Georges Rayet, in het observatorium van Parijs een ster die zijn massa uitzonderlijk snel verloor door middel van een zeer krachtige zonnewind. Deze bijzondere sterren hebben tevens een massa die 20 maal hoger ligt dan de massa van onze eigen zon. Door hun krachtige zonnewind verliezen ze jaarlijks tussen de 5 en 10 zonmassa's. De temperatuur van deze sterren ligt zeer hoog en varieert tussen de 25 000 en 50 000 Kelvin. Door deze bijzondere eigenschappen zijn deze Wolf-Rayetsterren erg zeldzaam. In de Grote Magelaanse Wolk werden er een 100-tal van deze sterren ontdekt.

Een emissienevel is een wolk van geïoniseerd gas (zoals een plasma) dat licht uitstraalt in diverse kleuren. De bron van deze ionisatie zijn hoog-energetische fotonen die door een nabije hete ster worden uitgestraald. Onder de verschillende soorten emissienevels bevinden zich de H II regio's waarin stervorming plaatsvindt en jonge massieve sterren er de bron zijn van de ioniserende fotonen.

Het Aricebo bericht is een radiobericht dat de ruimte ingestuurd werd op de ceremonie om het hermodelleren van de Aricebo radiotelescoop in 1974 te vieren. Dit signaal was gericht op de bolvormige sterrenhoop M13 op zo'n 25 000 lichtjaar afstand en omvatte 1679 binaire tekens. Het nummer 1679 werd gekozen aangezien dit het product is van twee priemgetallen en daardoor enkel kan opgedeeld worden in 23 rijen en 73 kolommen.

NGC 3079 is een spiraalvormig sterrenstelsel in het sterrenbeeld Ursa Major (Grote Beer). Het is een zogeheten 'edge-on' sterrenstelsel waardoor we, gezien vanop Aarde, van opzij kijken naar dit deep-sky object. De grootte van NGC 3079 aan de hemelboog bedraagt 8’ bij 1.4’ en de helderheid bedraagt magnitude 11.4. In het centrum van dit sterrenstelsel bevindt zich een ronde structuur die ongeveer 3 000 lichtjaar groot is tot 3 500 lichtjaar boven het stelsel uitsteekt. Astronomen vermoeden dat deze structuur wordt veroorzaakt door deeltjes die met zeer hoge snelheden de ruimte worden ingeslingerd. Het hemelobject ligt 56,4 miljoen lichtjaar van de Aarde verwijderd en werd op 1 april 1790 ontdekt door de Duits-Britse astronoom William Herschel.