Astronomen hebben, met behulp van ESO’s Very Large Telescope en andere telescopen op de grond en in de ruimte, een nieuw soort exotische dubbelster ontdekt. In het AR Scorpii-stelsel jaagt een snel ronddraaiende witte dwergster elektronen aan tot bijna de snelheid van het licht. Deze zeer energierijke deeltjes produceren uitbarstingen van straling die de begeleidende rode dwergster teisteren. Hierdoor vertoont de dubbelster eens in de 1,97 minuten spectaculaire pulsen van straling op golflengten die uiteenlopen van ultraviolet tot radio. De onderzoeksresultaten worden op 28 juli 2016 gepubliceerd in het tijdschrift Nature.

We kennen intussen een groot deel van de sterrenbeelden. In deze tip gaan we praten over het maken van overleggers voor sterrenkaarten en het meten van afstanden. Sterrenbeelden zijn eigenlijk een soort van landkaarten waarin we de sterren aan de hemel leren kennen zodat we kunnen 'starhoppen'. Je hoeft niet de kleine onopvallende sterren te leren herkennen maar de meerderheid van de grotere opvallende sterren kunnen herkennen is voor een amateurastronoom wel een absolute must.

Een witte dwerg is een astronomische term voor een ster die aan het einde is van zijn levenscyclus en waar dus geen kernreacties meer in plaatsvinden. Door hun geringe helderheid heeft men deze kleine objecten niet altijd kunnen waarnemen. Dankzij de moderne astronomie en de komst van de ruimtetelescopen is onze kennis echter veel groter geworden over deze objecten. Toch geven ze nog veel van hun geheimen niet prijs en blijven ze mysterieuze hemelobjecten.

Het zichtbare heelal is een term die gebruikt wordt in de kosmologie om een bolvormige regio in de ruimte te beschrijven. Deze bevindt zich rond de waarnemer en is dicht genoeg zodat we nog objecten zouden kunnen zien. Voorbeeld: het licht dat een object in het heelal uitstraalt, doet er een bepaalde tijd over vooraleer deze de waarnemer bereikt.

Om een electromagnetische transmissie te ontvangen van een intelligente buitenaardse beschaving dienen we ook te zoeken doorheen het meest bruikbare gedeelte van het radiospectrum aangezien we niet weten welke frequenties deze beschavingen kunnen gebruiken. Om een krachtig signaal over een brede band van golflengtes te doen verzenden is niet zo praktisch en lijkt het meest mogelijke dat zo'n signaal verzonden wordt langsheen een smalband. Dit betekend dat een hele hoop frequenties moeten onderzocht worden op elke coordinaat aan de hemel.