De astronomische seeing, ook wel het 'astronomische zicht' genoemd refereert naar het fonkelen of het vertroebelde beeld van astronomische objecten (vb. sterren) dat veroorzaakt wordt door turbulentie in de atmosfeer van de Aarde. De condities van de astronomische seeing op een gegeven nacht voor een gegeven locatie omschrijft hoeveel de atmosfeer van onze planeet de beelden van sterren doorheen een telescoop verstoren.

De kosmische achtergrondstraling werd voor het eerst voorspeld in 1948 door George Gamow, Ralph Alpher en Robert Herman. Alpher en Herman konden de temperatuur van de kosmische achtergrondstraling 5K bepalen. Ongeveer twee jaar later was hun schatting 28K. Er waren rond deze tijd vele schattingen van de temperatuur van het heelal en deze hadden te lijden onder twee gebreken.

De vorm van het universum kan bepaald worden door het meten van de gemiddelde dichtheid van de materie die erin zit, ervan uitgaande dat alle materie gelijk is verdeeld. Dit uiteraard afgezien van materieverdichtingen als sterrenstelsels. Deze veronderstelling wordt bijgestaan door de waarnemingen die op een gemiddelde homogeniteit en isotroopwaarde wijzen terwijl het universum toch vrij homogeen en anisotroop zou moeten zijn volgens de gangbare theorieën.

Regelmatig wordt er in de media melding gemaakt van een planetoïde, ook wel 'asteroïde' genoemd, die in de toekomst gevaarlijk dicht in de buurt van de Aarde zal komen. Om het gevaar en inslagrisico van dergelijke gebeurtenissen te kunnen inschatten, werd een specifieke schaal opgesteld. Deze schaal wordt de 'schaal van Torino' genoemd en dient als hulpmiddel voor astronomen en andere wetenschappers.