Het Amerikaanse commerciële ruimtevaartbedrijf Space Exploration Technologies (SpaceX), heeft op vrijdag 1 maart 2013 het zelf ontwikkelde Dragon ruimtetuig met succes in de ruimte gebracht. Toch was de vreugde van korte duur aangezien er kort na het loskoppelen van Dragon een ernstig propulsieprobleem werd vastgesteld aan boord van het ruimtetuig.

Zuid-Korea heeft voor de tweede maal een lanceerpoging van de Korea Space Launch Vehicle (KSLV) draagraket stopgezet omwille van een technisch probleem. De draagraket, die ook gekend is onder de naam 'Naro-1', had normaal op donderdag 29 november 2012 vanop het Naro Space Center in Zuid-Korea moeten gelanceerd worden met aan boord de STSAT-2C kunstmaan.

De derde Japanse HTV-vrachtmodule heeft zich op woensdag 12 september 2012 losgemaakt van het internationaal ruimtestation ISS. Indien alles verloopt zoals gepland, zal de onbemande vrachtmodule op vrijdag 14 september opbranden in de atmosfeer van de Aarde. Toch verliep deze procedure niet helemaal zoals voorzien en werd er een zogenaamd 'abort manoeuvre' uitgevoerd.

Het grootste probleem waarmee ruimtevaartnaties de volgende jaren zullen geconfronteerd worden, is ongetwijfeld de problematiek rond ruimteafval. Volgens de laatste schattigen bevinden er zich meer dan een half miljoen onderdelen en brokstukken afkomstig van rakettrappen, satellieten of ruimtetuig rondom de Aarde die variëren in grootte van enkele centimeters tot enkele meters.

De tweede Amerikaanse Surveyor maanverkenner werd op 20 september 1966 gelanceerd. Deze lander moest normaal een zachte landing maken op het oppervlak van de maan en had als doel het maanterrein in beeld te brengen voor toekomstige bemande ruimtemissies. In tegenstelling tot zijn voorganger (Surveyor 1) slaagde het 290 kilogram zware tuig hier niet in en stortte het op 23 september 1966 te pletter op de maan nabij de Copernicus krater.

De Priroda module was de zevende en laatste module dat door Rusland in de ruimte gebracht werd in het kader van het Mir ruimteprogramma. Net als bij de bouw van de Spektr module kampte de bouw van dit onderdeel ook met serieuze budgettaire problemen. Uiteindelijk besliste de Verenigde Staten de afwerking van beide modules zelf te financieren met als tegenprestatie dat er tussen de 600 en 700 kilogram aan Amerikaanse experimenten werden ondergebracht in beide modules.

In de jaren '80 heerste in België een ware ufo-gekte. Verschillende mensen hadden 'iets merkwaardig' aan de hemel gezien. Soms ging het om een soort driehoek met felle schijnwerpers, anderen zagen dan weer geheimzinnige stippen. Aan Wim Trachet, voorzitter van Skepp (studiekring voor kritische evaluatie van de pseudowetenschappen en het paranormale), werd gevraagd hoe sceptici tegen het ufo-fenomeen aankijken.

De Mercury-Atlas 1 (MA-1) ruimtevlucht was de eerste missie waarbij een Mercury ruimtecapsule gelanceerd werd door een Atlas raket. Zoals gepland werden beiden op 29 juli 1960 gelanceerd vanop de Cape Canaveral lanceerbasis in Florida. De Mercury ruimtecapsule was onbemand en beschikte ook niet over een 'launch escape system' waardoor de capsule zich zou verwijderen van de raket indien er een probleem zou opduiken tijdens de lancering. Het Amerikaanse ruimtevaartagentschap had een suborbitale vlucht gepland tijdens deze missie om zowel de Atlas raket als de Mercury ruimtecapsule te testen maar kort na de lancering liep het helemaal fout.

De Zvezda module was het derde segment dat aan het internationale ruimtestation ISS werd gekoppeld. Deze meer dan 20 ton zware module werd op 12 juli 2000 vanop de Bajkonoer lanceerbasis in Kazachstan gelanceerd door een krachtige Russische Proton raket waarna de ruimtemodule werd vastgehecht aan de Zarya module. Zvezda is de belangrijkste leef- en werkruimte van het Russische segment van het ISS.

Om een electromagnetische transmissie te ontvangen van een intelligente buitenaardse beschaving dienen we ook te zoeken doorheen het meest bruikbare gedeelte van het radiospectrum aangezien we niet weten welke frequenties deze beschavingen kunnen gebruiken. Om een krachtig signaal over een brede band van golflengtes te doen verzenden is niet zo praktisch en lijkt het meest mogelijke dat zo'n signaal verzonden wordt langsheen een smalband. Dit betekend dat een hele hoop frequenties moeten onderzocht worden op elke coordinaat aan de hemel.