Toon items op tag: ontstaan

Magnetars zijn de bizarre supercompacte overblijfselen van supernova-explosies. Ze zijn voor zover bekend de sterkste magneten in het heelal – miljoenen keren sterker dan de sterkste magneten op aarde. Een team van Europese astronomen heeft nu, met behulp van ESO’s Very Large Telescope (VLT), voor het eerst een magnetar met een begeleidende ster ontdekt.

Astronomen uit Australië, Rusland en de Verenigde Staten hebben voor het eerst een familielid ontdekt van de Zon. Zo hebben zij een ster ontdekt die vrijwel zeker is ontstaan uit dezelfde interstellaire wolk van gas en stof als waaruit onze eigen ster, de Zon, meer dan 4,5 miljard jaar geleden is voortgekomen. 

Een internationaal team van sterrenkundigen heeft een exoplaneet ontdekt die zich op een gigantische afstand van zijn moederster bevindt. De planeet, genaamd HD 106906b, is maar liefst elf keer zo zwaar als Jupiter en draait op een afstand van meer dan 650 maal de afstand Zon-Aarde rond zijn moederster. Tot op heden kan geen enkele theorie over planeetvorming dit verklaren.

In tijden van haast en spoed is het goed om soms eens tot rust te komen. Bijvoorbeeld bij het lezen van een artikel over sterren die er ook een enigszins jachtig leven op na houden. De groepsnaam wegloopsterren klinkt misschien niet zo bijzonder, maar het is interessant om eens te kijken naar hun ontstaan, hun levensloop en hun... snelheden. In de literatuur wordt onderscheid gemaakt tussen wegloopsterren (runaway stars) en hogesnelheidsterren (high-velocity stars) en het onderscheid zit in het ontstaan. Hierna worden beide groepen sterren besproken en worden enkele voorbeelden gegeven.

De term 'superaarde' wordt gegeven aan planeten die zich bevinden rondom andere sterren en een massa hebben rond vijf maal die van de massa van de Aarde. In juni 2005 werd voor het eerst een superaarde ontdekt. Deze bijzondere exoplaneet bevindt zich rondom de ster Gliese 876 in het sterrenbeeld Waterman. De planeet die zich rondom deze rode dwerg bevindt, heeft een massa van 7,5 maal die van de Aarde en bevindt zich op zijn dichtste punt 3 miljoen kilometer van zijn ster.

Bolvormige sterrenhopen zijn groeperingen van honderdduizenden oudere sterren en worden bij elkaar gehouden door een eigen zwaartekracht. Al deze sterren bevinden zich zeer dicht bij hun kern en bepaalde soorten sterren zoals "blue straggles" of "LMXB's" komen vaak voor bij bolvormige sterhopen.

'Blue stragglers' staan in de astronomie bekend als één van de laatste grote onopgeloste mysteries. Hun naam betekent in het Nederlands evenveel als 'blauwe achterblijvers' en het zijn sterren die deel uitmaken van sterhopen maar veel helderder en heter zijn dan de overige sterren in dergelijke objecten.

De term 'radiosterrenstelsels' wordt gegeven aan sterrenstelsels waarin zich twee radiobronnen bevinden die zeer sterk zijn. Alle sterrenstelsels zenden radiostralingen uit. Deze zeer sterke radiobronnen vinden we vooral terug bij elliptische sterrenstelsels doordat deze stelsels in hun kern een zeer sterk massief zwart hebben. De radiobronnen van radiosterrenstelsels kunnen waargenomen worden door radiotelescopen. Dankzij intensieve studies van deze objecten weten we ondertussen dat de stralingsuitbarstingen kortstondig zijn (tussen de 1 000 en 10 000 000 jaar).

Een spiraalstelsel kan makkelijk herkend worden aan zijn twee of meerdere spiraalarmen die zich rond een kern bevinden. Toen Edwin Hubble de spiraalstelsels wou bestuderen en classificeren, onderscheidde hij twee groepen binnen: deze objecten de normale spiraalstelsels (S) en de balkspiraalstelsels (SB). Binnen de spiraalvormige sterrenstelsels zitten sterren van alle mogelijke leeftijden. Deze stelsels zijn ook rijk aan gas waardoor sommigen ook wel de 'kraamklinieken' van ons heelal genoemd worden.

Ariel is de twaalfde maan van Uranus en werd in 1851 ontdekt door de Britse astronoom William Lassell. De naam “Ariel” is afkomstig uit William Shakespeare’s werk 'The Tempest' waar het de naam van een gevaarlijke geest was. Deze Uranus maan heeft een diameter van 1 158 kilometer en werd in 1986 bezocht door de Amerikaanse ruimtesonde Voyager 2 die tot op heden nog steeds de enigste gedetailleerde foto’s maakte van dit hemellichaam.