Sinds eind de jaren '90 weten we zeker dat ons zonnestelsel niet het enige planetenstelsel is in het universum waar planeten rondom een ster draaien. Astronomen noemen planeten rond andere sterren exoplaneten. Hun bestaan wordt vooral afgeleid door indirecte waarnemingen en daarop gebaseerde berekeningen. De laatste jaren investeren tal van ruimtevaartorganisaties en wetenschappelijke instellingen massa’s geld in technologie die kan helpen naar de zoektocht van exoplaneten waardoor in november 2012 het aantal ontdekte exoplaneten op 840 stond en de laatste jaren de ene noemenswaardige ontdekking na de andere gedaan wordt.

Mikolaj Kopernik, beter bekend als 'Nicholas Copernicus', was een Poolse wiskundige en sterrenkundige die ballistiek, wiskunde en geneeskunde had gestudeerd aan de universiteiten van Krakauw, Bologna, Rome, Padua en Ferrara. Copernicus raakte geïnteresseerd in de sterrenkunde en publiceerde een vroege versie van het heliocentrische model van het zonnestelsel in zijn bekende 'Commentariolus' (1512). In dit model was de Zon het centrum van het zonnestelsel. Dit idee was niet nieuw, gelijkaardige theorieën waren al voorgesteld door Aristarchus en Nicholas van Cusa, maar Copernicus werkte deze voorstelling ook in wiskundige termen uit.

Waarom zouden we notities moeten nemen bij het waarnemen van deep-sky objecten? Het staat je toe om de objecten die je bekijkt doorheen de telescoop te beschrijven, weten welke objecten je hebt gezien, enz. Met dergelijke notities kan je waarnemingen van anderen vergelijken of ze vergelijken met een waarneming van het object doorheen een andere telescoop. In deze tip gaan we dieper in over hoe we notities kunnen nemen van deep-sky objecten.

Een donkere nevel is een soort van interstellaire wolk die een erg grote dichtheid heeft zodat deze het licht verduistert van de achterliggende emissie- of reflectienevel (zoals de paardekopnevel). Deze nevels kunnen zelfs de achtergrondsterren verduisteren (zoals de Kolenzaknevel). De verduistering van het licht wordt veroorzaakt door interstellaire stofdeeltjes die zich in het koudste en dichtste gedeeltes bevinden van grote moleculaire wolken.

Op zoek naar een degelijk werkend lanceersysteem? Misschien kan je wel een lanceersysteem maken met behulp van wat onderdelen van de tuinslang. In dit artikel gaan we een lanceerplatform maken met een Gardena koppeling.

Spacepage is een actieve website die leeft! Wil jij ook deelmaken van de actieve Spacepage community en je steentje bijdragen aan de website? Heb je al altijd veel willen schrijven over de laatste astronomienieuwtjes of wil je schrijven over je favoriete astronomiehobby? Op Spacepage kan het allemaal!

Wanneer veel tijd, knutselwerk en geduld in een creatie van gerecycleerd afval gestoken werd, is het echt niet de bedoeling om dat in een mum van tijd terug ongedaan te maken. Hoe enerverend kan het niet zijn om te zien hoe die gloednieuwe raket op de straatstenen kapot geslagen wordt. Wie hoopt er niet vurig om z’n raket meer dan één keer te gebruiken. Het probleem met alle voorgaande modellen was het niet of nauwelijks aanwezig zijn van een parachute systeem dat werkt. Het is nu eenmaal niet zo eenvoudig een stuk plastic op de juiste manier aan de raket vast te maken zodat bij terugkomst naar de aarde het ding op het juiste moment geopend wordt. De ene keer gaat de parachute te vroeg open en stuitert de raket na een gebrekkige lancering terug naar beneden. De andere keer opent de parachute zich helemaal niet en blijft er van het ding na afloop niet veel meer over.Er werden al veel systemen ontworpen met de hoop eindelijk eens het juiste te vinden. Maar keer op keer leek er toch steeds iets onverwachts fout te gaan. In dit artikel wordt dan ook getracht een parachutesysteem uit te leggen dat nooit meer zal falen. Maar bij dit schrijven hou ik mij vast aan tafel. Er kan altijd wel iets fout gaan, en een systeem is nooit optimaal, noch perfect.

M14 is een bolvormige sterrenhoop in het sterrenbeeld Ophiuchus (Slangendrager). In tegenstelling tot andere bolhopen wordt M14 niet helderder naar het centrum toe. In 1964 werd op foto's van de bolvormige sterrenhoop een novae ontdekt van magnitude 16. In de sterrenhoop zijn ook tal van variabele sterren gevonden, in het totaal een 70tal.

M16, ook gekend als de 'Adelaarnevel' ('Star-Queen' in het engels) is een emissienevel op de grens van de sterrenbeelden Scutum, Serpens en Sagittarius. De schijnbare diameter van dit object is 35' x 30'. De open sterrenhoop binnenin bestaat voornamelijk uit blauwe en witte sterren. De vijf helderste sterren hebben ongeveer magnitude 8. De leeftijd van deze sterrenhoop wordt geschat op ongeveer één miljoen jaar, maar de oudste sterren hebben een leeftijd van maar 50 000 jaar. De diameter van de nevel zelf is ongeveer 70 lichtjaar. Over de afstand is nog enige onzekerheid maar men neemt aan dat het rond de 8 100 lichtjaar ligt. De Adelaarnevel is eveneens het onderwerp van misschien de bekendste foto van de bekende Hubble Space Telescope. De afbeelding met de zogenaamde 'zuilen van creatie' is wereldwijd bekend. De 'zuilen van creatie' (of 'pilars of creation' in het engels) zijn kolommen van koel waterstofgas en stof waar volop nieuwe sterren worden gevormd.

M17 is een prachtige emissienevel in het sterrenbeeld Sagittarius (Schutter) die qua schoonheid zeker niet moet onderdoen voor de bekende Orionnevel (M42). Indien hij in onze streken hoger aan de hemel mocht komen, was dit object minstens even bekend als de Orionnevel. De nevel M17 is vooral bekend onder de naam 'Omeganevel', vanwege de grote gelijkenis met de Griekse brief Omega. Ook in de nevel van M17 vindt men een open sterrenhoop van een 30tal leden, maar deze zijn minder opvallend dan bij M16. De nevel bevat in totaal zo'n 800 keer zo veel massa dan de Zon en in de Omeganevel worden er nog steeds massaal nieuwe sterren gevormd.