India wil op zondag 14 juli 2019 voor de tweede maal een onbemand ruimtetuig lanceren naar de maan. De Chandrayaan-2 missie bestaat uit een ruimtesonde, een lander en een maanrover die op weg naar de maan gaan gebracht worden met behulp van een Indiase GSLV raket. Na het succes van de eerste Chandrayaan missie, waarmee men water ontdekte op de maan, heeft India nu opnieuw hoge verwachtingen van deze ambitieuze missie. Indien deze missie slaagt, wordt India het vierde land ter wereld dat een onbemande ruimtesonde kan laten landen op de maan.  

China heeft op 14 december 2013 gezorgd voor een mijlpaal in de geschiedenis van de ruimtevaart. Zo slaagde China er in om succesvol een ruimtetuig tot op het oppervlak van de Maan te brengen. De Chang'e 3 Maanlander landde probleemloos om 14u11 Belgische tijd in een gebied op de Maan dat bekend staat als Sinus Iridum. Hierdoor wordt China het derde land ter wereld, na de Verenigde Staten en Rusland, dat op eigen kracht een ruimtetuig tot op het oppervlak van de Maan brengt. 

China heeft op zondag 1 december 2013 zijn eerste Maanlander en Maanrover succesvol in de ruimte gebracht. Vanop het Xichang Satellite Launch Center vertrok om 18u30 Belgische tijd een CZ-3B draagraket met aan boord de Chang'e 3 maanlander en de Yutu Maanrover. Het was geleden van 1976 dat een Maanlander in de ruimte werd gebracht.

Op het Xichang Satellite Launch Center in China staat momenteel een Chang Zheng 3B (CZ-3B) draagraket klaar met in zijn vrachtruim de eerste Chinese Maanlander en Maanrover. Indien alles verloopt zoals gepland, moet de Chang'e 3 Maanlander op 1 december 2013 in de ruimte gebracht worden waarna deze twee weken later moet landen op het oppervlak van de Maan.

China is van plan om in 2013 zijn eerste Maanrover te lanceren. Volgens één van de hoofdingenieurs van het project zal China's derde Maanmissie, genaamd Chang'e-3, bestaan uit een tuig dat een zachte landing moet maken op het Maanoppervlak waarna een kleine rover onze trouwe buur zal verkennen. China's eerste Maanrover zal een gewicht hebben van ongeveer 100 kilogram en zal uitgerust worden met verschillende instrumenten waarmee men vooral het oppervlak en zijn samenstelling zal besturen.

Na het succes van de eerste Russische Lunokhod maanwagen in 1970 werd op 8 januari 1973 een tweede Lunokhod maanrover gelanceerd. Net zoals bij de eerste Lunokhod missie werd ook deze tweede Sovjet-maanwagen naar het oppervlak van de maan gebracht in een speciaal ontworpen lander dat de naam Luna 21 kreeg.

Lunokhod 1 was de eerste van twee onbemande wagentjes die door de Sovjet-Unie ontwikkeld werden en tot op het oppervlak van de maan gebracht werden. Het ruimtetuig dat de Lunokhod 1 maanwagen tot op de maan bracht, kreeg de naam Luna 17 en werd op 10 november 1970 gelanceerd vanop de Baikonur lanceerbasis in Kazachstan.

De Lunar Rover, ook wel 'maanwagen' genoemd, werd eind de jaren '60 ontwikkeld om afstanden te overbruggen op het oppervlak van de maan. Dit voertuig werd ontworpen tijdens het Amerikaanse Apollo maanproject en bood plaats aan twee Amerikaanse astronauten. In totaal werden drie van deze maanwagens meegenomen tijdens de drie laatste bemande Apollo maanmissies en op kleine aanpassingen na waren alledrie de maanwagens vrijwel identiek en vertoonden deze geen problemen tijdens hun missies. Dankzij deze voertuigen konden de Apollo astronauten op de maan andere regionen verkennen en hoefde men niet altijd in de buurt van de maanlander te blijven.