Toon items op tag: kaart

Het Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy (SOFIA), een gezamenlijk project van NASA en het Duitse ruimtevaartagentschap DLR, heeft de allereerste en meest gedetailleerde kaart gemaakt van de lange filamenten die het dichtste gedeelte van de armen van een melkwegstelsel omlijnen (galactische beenderen). Het is de meest gedetailleerde kaart van de magnetische velden van G47, een reusachtig filamenteus bot in de Melkweg. De resultaten zijn gepubliceerd in The Astrophysical Journal Letters.

Op basis van waarnemingen met de Hubble Space Telescope hebben wetenschappers een nieuwe 'wereldkaart' kunnen maken van de reuzenplaneet Jupiter. Dankzij deze nieuwe kaart heeft men kunnen vaststellen dat de Grote Rode Vlek nog steeds krimpt en heeft men een golfstructuur waargenomen in de atmosfeer van de gasreus die al decennia lang niet meer is waargenomen.

In Jalhay, nabij Luik, vergaapten de afgelopen maanden honderden gelovigen en enkele wetenschappers zich aan een lichtgevend Mariabeeld. Ondertussen is de oorzaak van het groen oplichtend beeld reeds verklaard als een chemisch proces. Voor al die mensen die zo graag van lichtgevende beelden houden, is er nu misschien een spectaculair alternatief.

ESO’s Very Large Telescope is gebruikt om de allereerste kaart te maken van het weer op het oppervlak van de dichtstbijzijnde bruine dwerg. Een internationaal team heeft een weerkaart gemaakt van de donkere en lichte plekken op WISE J104915.57-531906.1B, die ook wel Luhman 16B wordt genoemd en deel uitmaakt van een bruine dubbelster op slechts zes lichtjaar van de zon.

Twee teams van astronomen hebben met behulp van gegevens van ESO-telescopen de tot nu toe beste driedimensionale kaart van het centrale deel van de Melkweg gemaakt. Daarbij hebben zij ontdekt dat dit vanuit sommige gezichtshoeken een pinda-achtig of X-vormig uiterlijk aanneemt.

De Amerikaanse Lunar Prospector Maanverkenner was de derde ruimtemissie uit NASA's Discovery Program. Het project viel onder leiding van NASA's Ames Research Center en had als belangrijkste doel om vanuit een lage polaire baan om de Maan de samenstelling van de Maanbodem te onderzoeken alsook op zoek te gaan naar sporen van waterijs op de Maan. De Lunar Prospector ruimtesonde werd op 7 januari 1998 in de ruimte gebracht en bezorgde wetenschappers zeer veel nieuwe informatie over onze trouwe buur. Hierdoor kreeg men een beter inzicht in de herkomst, de samenstelling en de evolutie van dit kleine hemellichaam. Op 31 juli 1999 kwam er een eind aan deze succesvolle missie nadat de Lunar Prospector gecontroleerd neerstortte in een krater nabij de Zuidpool van de Maan.

Op 4 mei 1989 werd de Amerikaanse Magellan Venusverkenner in de ruimte gebracht. Deze 1 ton zware ruimtesonde was het eerste tuig voor planetair onderzoek dat gelanceerd werd door middel van een Space Shuttle. Dit was tevens ook de eerste Amerikaanse ruimtesonde richting Venus sinds 1978.

Een H I gebied is een interstellaire wolk die bestaat uit neutrale waterstofatomen (H₁). Deze gebieden worden niet opgelicht door omliggende sterren maar zijn toch detecteerbaar omdat moleculen in deze gebieden kleine hoeveelheden straling in het 21cm gebied van het radiospectrum uitzenden, zelfs op lage temperaturen.

Farside afbeeldingen zijn volledige kaarten van de magnetische activiteit van de zon. Deze tonen een 360 gradenbeeld van de lengtegraad van de zon in het Carrington coördinatensysteem dat normaal gebruikt wordt voor zonneobservaties. De omvang van de kaart loopt van de noordpool tot de zuidpool in een gelijke gebiedsprojectie. De evenaar van de zon en elke 60 graden lengtegraad zijn ook op de kaart te vinden.

Van alle planeten uit ons zonnestelsel staat de planeet Mercurius het dichtst bij de Zon. Deze kleine terrestrische planeet heeft een oppervlak dat veel gelijkenissen vertoont met dat van de Maan en beschikt eveneens over een zeer ijle atmosfeer. Het meest opmerkelijke aan Mercurius is ongetwijfeld zijn vrij sterk magnetisch veld waar nog steeds zeer weinig over geweten is.