Een groot deel van de mensen die zich ooit in de ruimte hebben begeven, kregen te maken met het zogeheten ‘space adaption syndrome’ (SAS), in het Nederlands gekend als ‘ruimteziekte’. Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer het evenwichtsorgaan moeite heeft om zich aan te passen aan veranderende G-krachten en de gewichtloosheid die tijdens een ruimtemissie optreden. De belangrijkste symptomen van deze ziekte zijn misselijkheid, duizeligheid, desoriëntatie en visuele illusies. Het wetenschappelijk onderzoek naar dit syndroom is niet enkel belangrijk voor ruimtevaarders maar ook voor mensen op Aarde die lijden aan onder andere evenwichtsstoornissen. 

Het standaard hete Big Bang model van het heelal vereist dat de initiële eigenschappen van het universum een willekeurig Gaussian veld met een bijna schaalinvariante of Harrison-Zel'dovich spectrum omvat. Dit is bijvoorbeeld de voorspelling van het kosmische inflatie model. Dit betekent dus dat de initiële staat van het universum willekeurig is, maar in een duidelijk gespecificeerde manier waarin de amplitude van het ongerepte niet-homogene karakter 10^-5 is.

Een coronale massa uitstoot (of CME) is een grote gasbel doordrenkt met magnetische veldlijnen die door de zon weggeblazen worden met een tijdsduur van enkele tientallen minuten tot enkele uren. De eerste bewijzen van deze dynamische evenementen kwamen van observaties met een coronagraaf aan boord van de ruimtesonde OSO 7 tussen 1971 tot 1973. 

Lichtvervuiling is een toestand waar de nachthemel verlicht wordt wanneer opwaarts gericht licht reflecteert op de deeltjes in de atmosfeer, zoals vochtigheid, stof of smog. In dit artikel bespreken we de gevolgen van lichtvervuiling en gaan we dieper in op wat hier aan kan gedaan worden.