Toon items op tag: gebieden

Wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA hebben laten weten dat ze nieuw bewijs gevonden hebben voor de aanwezigheid van bevroren water in kraters op het oppervlak van de planeet Mercurius. Het ijs zou zich in de poolgebieden van de planeet bevinden en de ijslaag zou minstens tien centimeter dik zijn.

Een H I gebied is een interstellaire wolk die bestaat uit neutrale waterstofatomen (H₁). Deze gebieden worden niet opgelicht door omliggende sterren maar zijn toch detecteerbaar omdat moleculen in deze gebieden kleine hoeveelheden straling in het 21cm gebied van het radiospectrum uitzenden, zelfs op lage temperaturen.

Wanneer we met de SOHO ruimtesonde naar de zon kijken op een golflengte van 28,4 nanometer toont het de buitenste hete lagen van de atmosfeer van de zon, meer bepaald de corona. Het magnetische veld van de zon speelt hierin een grote rol hoe de afbeelding eruit zal zien. De heldere gebieden tonen heet, dicht gas aan dat gevangen is door het magnetische veld van de zon.

De eerste vaststelling dat de zon een wind uitstootte, kwam van de staart van kometen die zich altijd weg van de zon richten. Kepler dacht in de jaren 1600 dat deze staarten er kwamen door de druk van zonlicht. Inmiddels weten we dat kometen ook ionenstaarten hebben die in hun eigen spectraallijnen schijnen, niet enkel in gebroken zonlicht.

Wat is er zoal te zien op het zonneopervlak? In dit artikel leren we meer over 'fakkelvelden', 'granulatie', 'supergranulen' en zonnevlekken'.

M8, beter gekend als de 'Lagunenevel', is de mooiste van een trio van drie emissienevels in het sterrenbeeld Sagittarius: M8, M17 en M20. De nevel moet zeker niet onderdoen voor de prachtige en bekende Orionnevel (M42). Doordat M8 in onze streken niet zo hoog aan de sterrenhemel te zien is, wordt hij vaak ondergewaardeerd. M8 is een grote emissienevel met een open cluster binnenin. Deze cluster met jonge sterren verwarmt het gas in de nevel en zorgt ervoor dat deze licht uitstraalt. De naam Lagunenevel komt van een donkere lijn of lagune die reeds met een binoculair zichtbaar is en dat de heldere regio's van de nevel scheid.

Titan is de grootste maan van de prachtige planeet Saturnus en werd op 25 maart 1655 ontdekt door de Nederlandse astronoom Christiaan Huygens. Deze maan is groter dan de planeten Mercurius en Pluto en is de tweede grootste maan, na Ganymedes rond Jupiter, uit ons zonnestelsel.

Rhea is de tweede grootste maan rond Saturnus en werd in 1672 ontdekt door Giovanni Cassini. Deze maan heeft een gemiddelde diameter van 1 528 kilometer en draait één maal om de 108 uur en 25 minuten rond haar moederplaneet Saturnus. Door de lage dichtheid van deze maan, 1 240 kilogram/m³, veronderstellen wetenschappers dat de kern van dit hemelobject minder een dan 1/3 van de massa van deze maan is en dat het overige deel zou bestaan uit ijs. Net als vele andere manen wordt ook Rhea gekenmerkt door vele kraterinslagen op het oppervlak en er zijn ook enkele heldere opvallende gebieden te zien.

NGC 7293 is een prachtige planetaire nevel in het sterrenbeeld Aquarius (Waterman) van magnitude 7.3. Deze planetaire nevel is ook bekend onder de namen 'Helixnevel' en 'Eye of God' en staat op een afstand van 700 lichtjaar van de Aarde. Hierdoor is NGC 7293 de meest nabij gelegen planetaire nevel. De centrale ster in NGC 7293 is van magnitude 12. Astronomen verwachten dat onze eigen ster, de Zon, een gelijkaardige fase zal doormaken als de ster die NGC 7293 heeft veroorzaakt. Dit deep-sky object wordt door velen in gebieden met veel lichtpollutie waargenomen als een schijf met een donkerder midden zonder veel details. NGC 7293 werd in 1824 ontdekt door de Duitse astronoom Karl Ludwig Harding.

Iedereen kent wel onze ster die wij 'de zon' noemen. De zon is een bol van gas en is immens heet. Het hemelobject heeft een gewicht dat 3 000 000 maal zo zwaar en 1 miljoen maal zo groot is als de Aarde. De hitte wordt opgewekt door nucleaire reacties in de kern. In die kern wordt waterstof tot helium omgezet. Die kernfusies zorgen ervoor dat er een grote hoeveelheid energie vrijkomt.