Het internationaal ruimtestation ISS is vandaag de dag het grootste en meest prestigieuze bouwwerk dat de mens ooit in de ruimte bracht. De bouw van het ISS begon in 1998 en eenmaal het volledig klaar zal zijn, zal het vier maal groter zijn dan het Russische Mir ruimtestation. Het ISS bevindt zich in een baan om de Aarde op een hoogte van ongeveer 350 kilometer.

Begin de jaren '80 begon men in Brazilië aan een project om eigen sondeerraketten te gaan lanceren voor wetenschappelijke doeleinden. Alcantara werd uitgekozen lanceerbasis voor dit project en tegen 1990 werd meer dan 470 miljoen dollar uitgegeven om van dit moerassig landschap een multifunctionele lanceerbasis te maken met allerlei faciliteiten. Alcantara ligt van alle lanceerbasissen in de wereld het dichtst bij de evenaar waardoor de Braziliaanse regering hoopt op de komst van commerciële bedrijven die van hieruit hun geostationaire satellieten willen lanceren.

De Russische Progress ruimtetuigen zijn onbemande bevoorradingscapsules die in de ruimte gebracht worden door middel van Russische Soyuz draagraketten en waarvan het ontwerp afgeleidt werd van dat van de Soyuz ruimtetuigen. Toen de Sovjet Unie begin de jaren 70 begon met zijn langdurige bemande ruimtemissies zocht men een manier om kosmonauten in de ruimte te bevoorraden aangezien deze maar een beperkte hoeveelheid cargo konden meenemen met de Soyuz ruimtecapsules.

Het Amerikaanse Apollo project is vandaag de dag nog steeds het duurste, grootste en meest succesvolle ruimtevaartproject uit de Amerikaanse ruimtevaartgeschiedenis. Dit project zorgde ervoor dat twaalf mensen tussen 1969 tot 1972 wandelden op de Maan. Amerika versloeg uiteindelijk de Sovjet-Unie in een hevige strijd om als eerste een mens te laten lopen op de Maan. Wegens een te duur prijskaartje en de oorlog met Vietnam werden de laatste geplande Apollo missies geannuleerd waardoor er na 1972 nooit nog een mens voet zette op het oppervlak van onze trouwe buur.

Vaak worden satellieten niet meteen in hun definitieve baan om de aarde gebracht maar worden ze eerst in een overgangsbaan gebracht waarna de raketmotor(en) van deze kunstmaan het tuig later naar zijn gewenste positie of baan zal brengen. Satellieten kunnen zowel in cirkelvormige als in elliptische banen om de aarde gebracht worden en daarnaast wordt de satellietbaan ook vaak gekenmerkt door de inclinatie (de hoek met de evenaar).

Een groot deel van de mensen die zich ooit in de ruimte hebben begeven, kregen te maken met het zogeheten ‘space adaption syndrome’ (SAS), in het Nederlands gekend als ‘ruimteziekte’. Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer het evenwichtsorgaan moeite heeft om zich aan te passen aan veranderende G-krachten en de gewichtloosheid die tijdens een ruimtemissie optreden. De belangrijkste symptomen van deze ziekte zijn misselijkheid, duizeligheid, desoriëntatie en visuele illusies. Het wetenschappelijk onderzoek naar dit syndroom is niet enkel belangrijk voor ruimtevaarders maar ook voor mensen op Aarde die lijden aan onder andere evenwichtsstoornissen. 

De geschiedenis van de ruimtevaart begint officieel vanaf de lancering van de eerste satelliet, genaamd 'Sputnik', in 1957. Voor deze kleine bolvormige satelliet in de ruimte kon worden gebracht, zijn tal van mensen hun leven lang gepassioneerd geweest door luchtvaart en rakettechnologie. Dankzij hun visie, kennis en vernieuwende ideeën konden nieuwe technieken ontwikkeld worden waarmee de mens objecten verder dan ooit kon brengen. Men noemt Sergej Koroljov, Robert Goddard, Wernher von Braun, Konstantin Tsjolkovski en Hermann Oberth dan ook vaak de pioniers of de 'vaders' van de ruimtevaart door hun grote passie voor de ruimte en hun technologisch revolutionair inzicht inzake rakettechnologie dat ervoor zorgde dat de mens toegang kreeg tot de ruimte en zelfs kon wandelen op de Maan. In dit uitgebreid artikel wordt een overzicht gegeven van het leven van deze pioniers en hun belangrijkste verwezenlijkingen. 

De Zarya module was de eerste module die in de ruimte werd gebracht voor de bouw van het internationale ruimtestation ISS. Deze meer dan 19 ton zware ruimtemodule behoort tot het Russische segment van het ISS en was gedurende de eerste jaren van de assemblage van het ISS één de belangrijkste onderdelen aangezien deze module dienst deed als opslagruimte en energiebevoorrader. Oorspronkelijk zou een soortgelijke module als Zarya gebruikt worden bij het Russische ruimtestation Mir maar na het stopzetten van het Mir-programma besloot men deze module te gebruiken voor de bouw van het ISS.

Bolvormige sterrenhopen zijn groeperingen van honderdduizenden oudere sterren en worden bij elkaar gehouden door een eigen zwaartekracht. Al deze sterren bevinden zich zeer dicht bij hun kern en bepaalde soorten sterren zoals "blue straggles" of "LMXB's" komen vaak voor bij bolvormige sterhopen.

De term 'radiosterrenstelsels' wordt gegeven aan sterrenstelsels waarin zich twee radiobronnen bevinden die zeer sterk zijn. Alle sterrenstelsels zenden radiostralingen uit. Deze zeer sterke radiobronnen vinden we vooral terug bij elliptische sterrenstelsels doordat deze stelsels in hun kern een zeer sterk massief zwart hebben. De radiobronnen van radiosterrenstelsels kunnen waargenomen worden door radiotelescopen. Dankzij intensieve studies van deze objecten weten we ondertussen dat de stralingsuitbarstingen kortstondig zijn (tussen de 1 000 en 10 000 000 jaar).