Op 12 september 1966 ging de 9de bemande Gemini ruimtevlucht van start. Aan boord van de Gemini 11 ruimtecapsule bevonden zich astronauten Pete Conrad en Richard Gordon. Voor Gordon was dit al de tweede ruimtevlucht uit het Gemini ruimteprogramma. Deze 17de bemande Amerikaanse ruimtemissie (inclusief de X-15 vluchten) zou vooral in het teken staan van het samenvliegen en koppelen van een Gemini ruimtecapsule met een Agena rakettrap zodat deze technieken later konden gebruikt worden tijdens de Apollo maanmissies. Daarnaast zou men tijdens deze ruimtemissie opnieuw experimenten en onderzoek verrichten op vlak van ruimtewandelingen en werkzaamheden buiten de ruimtecapsule.

De European Robotic Arm is een Europese intelligente robot die aan het Russische gedeelte van het ISS ruimtestation zal gekoppeld worden. Deze werd gebouwd in opdracht van de ESA door ruimtevaartbedrijven uit 8 Europese landen onder leiding van het Nederlandse ruimtevaartagentschap.

In ruimtevaartkringen spreekt men niet van een ruimtewandeling maar van een 'Extra-vehicular activity' (EVA). Deze activiteit vindt plaats in een baan om de Aarde (of daarbuiten) en buiten de ruimtecapsule of een ruimtestation. De handelingen tijdens een EVA zien er meestal zeer vredig uit maar behoren tot de meest avontuurlijke en gevaarlijkste taken die een ruimtevaarder ooit moet uitvoeren aangezien de astronaut of kosmonaut enkel maar een ruimtepak aanheeft dat hem moet beschermen tegen ondermeer alle vijandige stralingen uit de kosmos of de impact van een klein stukje ruimteafval. Desondanks de vele risico's die gepaard gaan met een EVA zijn dee niet meer weg te denken uit de ruimtevaart en hebben ze een zeer belangrijke rol gespeeld in de bouw van het internationale ruimtestation ISS.

De Joint Airlock, ook wel 'Quest' genoemd wordt, werd speciaal ontworpen om bemanningsleden aan boord van het internationale ruimtestation ISS de kans te geven zich buiten het ruimtestation te begeven tijdens ruimtewandelingen. Voor deze kleine module werd vastgemaakt aan het ISS konden ruimtevaarders enkel maar een ruimtewandeling uitvoeren vanuit de Russische Zvezda module of vanuit een Amerikaans ruimteveer. Dankzij de Joint Airlock kunnen nu zowel Amerikaanse alsook Russische ruimtevaarders zich buiten het ruimtestation begeven door middel van één speciale luchtsluis. 

De term 'radiosterrenstelsels' wordt gegeven aan sterrenstelsels waarin zich twee radiobronnen bevinden die zeer sterk zijn. Alle sterrenstelsels zenden radiostralingen uit. Deze zeer sterke radiobronnen vinden we vooral terug bij elliptische sterrenstelsels doordat deze stelsels in hun kern een zeer sterk massief zwart hebben. De radiobronnen van radiosterrenstelsels kunnen waargenomen worden door radiotelescopen. Dankzij intensieve studies van deze objecten weten we ondertussen dat de stralingsuitbarstingen kortstondig zijn (tussen de 1 000 en 10 000 000 jaar).

De Internationale Astronomische Unie (IAU) stelde in 2006 een vernieuwde definitie samen van wat een planeet nu precies is. Door deze vernieuwde definitie verloor Pluto zijn status als planeet en is dit nu officieel een 'dwergplaneet'. De naam 'planeet' is afkomstig van het Griekse πλανήτης (planētēs) dat zoveel betekent als 'ronddolen' of 'rondzwerven'. Doordat de planeten, gezien vanaf de Aarde, langs de hemelbol bewegen, lijkt het alsof ze 'rondzwerven' tussen de vele sterren.

Er zijn vele planetoïdengroepen te vinden in ons zonnestelsel. Naast de grote asteroïdengordel tussen de planeten Mars en Jupiter vinden we ook groepen in de omgeving van de Aarde , Mars of zelfs in de buurt van Neptunus. In dit artikel overlopen we de diverse groepen van planetoïden
die zich in ons zonnestelsel begeven.

M49 is een helder elliptisch sterrenstelsel dicht bij het centrum van de bekende Virgocluster. De Virgocluster is een cluster van ongeveer 2 000 sterrenstelsels in het noordelijk deel van het sterrenbeeld Virgo (Maagd). Het stelsel M49 is één van de grotere die deel uitmaken van de Virgocluster (enkel M60 en M87 zijn groter) en is van het type E4. De lengte van de lange as van M49 meet 160 000 lichtjaar wat overeenkomt met 9' op Aarde. Het sterrenstelsel heeft ook een begeleider, NGC 4470. In 1969 werd er in M49 een supernova waargenomen (1969Q). M49 bevindt zich op een afstand van 60 miljoen lichtjaar.

M54, ook gekend als NGC 6715, is terug te vinden in het sterrenbeeld Sagittarius (Schutter). In de bolvormige sterrenhoop M54 zijn er tot op heden 82 variabele sterren ontdekt, waarvan 55 van het type RR Lyrae zijn. Oorspronkelijk schatte men dat de afstand tot deze bolhoop ongeveer 60 000 lichtjaar bedroeg maar in 1994 ontdekte een team van astronomen dat M54 zich in werkelijkheid buiten de Melkweg bevindt. De bolhoop maakt deel uit van het sterrenstelsel 'Sagittarius dwarf elliptical galaxy' of SagDEG. Dit is een satellietstelsel van onze Melkweg. Hiermee is M54 de eerste bolvormige sterrenhoop ontdekt buiten onze Melkweg.

Geïnspireerd door sciencefictionreeksen dromen velen onder ons van werelden in ver afgelegen sterrenstelsels. Sinds de bekendmaking van de ontdekking van de allereerste exoplaneet, op 06 oktober 1995, benaderen onze dromen beetje bij beetje de werkelijkheid. Tot op heden zijn ongeveer 800 planeten ontdekt (2012) bij andere sterren en is een nieuw wetenschapsgebied geboren, de exobiologie.