Als wij op Aarde overdag naar de hemel kijken, zien we de heldere Zon die de enige ster is on ons zonnestelsel. Wanneer we ons op de exoplaneet 30 Ari b zouden bevinden, zouden we een kleine zon zien alsook twee zeer heldere zonnen. Indien we vanop het oppervlak van deze planeet met een telescoop één van de heldere zonnen zouden waarnemen, zouden we zien dat deze ook nog een begeleider heeft. 

NGC 2261 is een prachtige reflectienevel in het sterrenbeeld Monoceros (Eenhoorn) dat ook bekend is onder de naam 'Hubble's Variable Nebula'. Deze nevel, met een magnitude van 11, heeft een specifieke vorm die misleidend kan zijn voor iemand die geen idee heeft naar wat hij aan het kijken is. Zo wordt dit deep-sky object door zijn vorm soms verward met een komeet. De top van deze nevel is echter een ster (R Monocerotis) en hoe dichter je bij deze ster komt, des te helderder de nevel wordt. NGC 2261 bevindt zich op een afstand van ongeveer 3 000 lichtjaar en het object is 2 x 4 boogminuten groot. Op 26 januari 1949 werd deze nevel gebruikt door Edwin Hubble als testobject voor de toen nieuwe Hale Telescope die deel uitmaakte vanhet Palomar Observatory. Doordat zowel de helderheid van de ster R Monocerotis alsook de helderheid van de nevel varieert, kreeg dit object de bijnaam 'Hubble's Variable Nebula'.