Dit wonderschone gebied van sterren-in-wording in de Grote Magelhaense Wolk (GMW) is vastgelegd met het Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van de Very Large Telescope van ESO. Dankzij de relatief kleine hoeveelheid stof in de GMW en de scherpe blik van MUSE komen de complexe details van deze stellaire kraamkamer goed tot uiting in zichtbaar licht. Dit deel van de Grote Magelhaense Wolk (GMW) vertoont op deze opname van het Multi Unit Spectroscopic Explorer-instrument (MUSE) van ESO’s Very Large Telescope (VLT) opvallende kleuren. De nevel, die bekendstaat als LHA 120-N 180B of kortweg N 180B, is een zogeheten H II-gebied (spreek uit als ‘H twee’) en een vruchtbare bron van nieuwe sterren.

Kometen zijn één van de meest fascinerende objecten uit de sterrenkunde. Sinds mensenheugenis worden kometen al waargenomen en met de komst van de moderne technologie is de wetenschap er in geslaagd veel meer te leren over deze wonderbaarlijke hemelverschijnselen. De kern van een komeet is niet groter dan vijftig kilometer en hun oorsprong is te zoeken in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Wanneer dergelijke objecten te dicht bij de zon komen, ontstaat een prachtige staart die kometen kenmerken. In dit artikel wordt een overzicht gegeven van de meest gekende, historische en spectaculaire kometen die doorheen de geschiedenis onze nachtelijke sterrenhemel hebben beïnvloed.

De zwakke gloed van de planetaire nevel ESO 577-24 zal niet lang standhouden – ongeveer 10.000 jaar, een oogwenk naar astronomische begrippen. Deze schil van gloeiend geïoniseerd gas – de laatste ademtocht van een stervende ster waarvan het nagloeiende overblijfsel in het midden van deze foto te zien is – is vastgelegd met ESO’s Very Large Telescope. Naarmate de gasschil van deze planetaire nevel uitdijt en zwakker wordt, zal deze geleidelijk onzichtbaar worden. Deze foto wordt gedomineerd door een uitdijende schil van gloeiend gas: de planetaire nevel ESO 577-24 [1].

Om Europa's toegang tot de ruimte te kunnen blijven garanderen, werkt de Europese ruimtevaartorganisatie ESA samen met ArianeGroup aan de ontwikkeling van de opvolger van de succesvolle Ariane 5 raket. Deze nieuwe krachtige draagraket, de zesde generatie uit het Arianeprogramma, zal net als zijn voorgangers gelanceerd worden vanop de Europese lanceerbasis in Frans-Guyana en zal bestaan uit twee versies. De meest krachtige versie, de Ariane 64, moet vrachten tot 21,6 ton tot in een lage baan om de Aarde brengen en vrachten tot 11,5 ton tot in een geostationaire overdrachtbaan. Met de Ariane 6 hoopt Europa beter te kunnen concurreren met nieuwe prijsvechters op de lanceermarkt als SpaceX.